martes, 9 de octubre de 2018

Nudos de lágrimas

Es verdad si os digo que no me gusta llorar, pero también es verdad que lo siento necesario, en muchas ocasiones, como un proceso a una nueva situación. 
A decir verdad siempre he evitado llorar en público, nunca me ha gustado y cada vez lo tengo más claro, no es que no lo haga con la intención de ocultar que yo también lloro, de hecho si fuese el caso no os lo estaría contando, simplemente me apetece hacerlo en compañía de mí misma, entenderme, expresarlo, procesarlo y dejarlo ir.
Hasta ahora siempre me ha funcionado.

Hoy es uno de esos días en los que me he tragado esos nudos de lágrimas para soltarlos en mi propia compañía, porque llorar no implica siempre tristeza, a veces es una forma de expulsar, sin más, aquello que no sabes explicar. Y quizás hoy no sepa explicar lo que he expulsado, o sí, supongo que impotencia, probablemente la impotencia de no poder hacer nada para cambiar algunas cosas, o sí, quizás sí pueda hacer algo.

Hoy, tras una consulta para conocer resultados de mis últimas pruebas, estoy informada de mi nueva situación, y a decir verdad, no, no es lo que quería escuchar.

Dividimos las noticias en tres partes:

· Pruebas. Tras casi cuatro meses sin tratamiento oncológico, mis tumores parece que empiezan a activarse, comienza a manifestarse presentes y a avanzar, además, se ha visto alguno nuevo.
· Plaquetas. Mis plaquetas siguen bajas y eso implica que no puedo recibir Quimioterapia. El lunes me harán una punción de Médula Ósea para confirmar cuál es la causa exactamente.
· Para sorpresa de muchos, entre ellos yo obviamente, mi tumor primario que estaba siendo analizado con la intención de conocer la razón de su alto índice de recidivas, ha manifestado índices de no ser precisamente un Sarcoma de Ewing, mi primer diagnóstico, por lo que se está estudiando la posibilidad de que tras varias mutaciones haya podido mutar a otro tipo de tumor.


Dicho esto, y después de expulsar esos nudos de lágrimas que tenía la necesidad de sacar en mi propia compañía, sólo tengo dos cosas claras:

Puedo seguir pensando en lo que va a pasar en unos días sin obtener respuesta más allá del paso del tiempo y sumar angustia, o, seguir disfrutando de la Vida como he hecho hasta ahora, así que cómo sí que puedo hacer algo, FELIZ VIDA, sólo hay una y la mía quiero disfrutarla bailando. 





_______________________________________________________________________

Gracias por formar parte de Quedamuchavida, gracias por vuestras lecturas, mensajes, ánimos, gracias por compartir vuestro tiempo conmigo y por permanecer fieles a este espacio. Gracias por ser mis compañeros de experiencia.





Me podéis encontrar también por las Redes Sociales del Blog, si queréis estar enterados de como es mi nueva Aventura, podéis seguirme en los siguientes enlaces: Facebook , Twitter e Instagram,  "una Vida Sencillamente Diferente". 


















Condenemos nuestra Sonrisa a Cadena Perpetua :)

45 comentarios:

  1. No es lo q querias oir, ni tú ni nadie, pero es lo q toca, y me gusta la decisión q has tomado, es de muy valientes, no pierdas nunca las ganas de vivir, ni de reír, un abrazo grande y venga q aún nos queda mucho S. Froilán.......

    ResponderEliminar
  2. Querida Mirian: Yo no sé que decirte, la que puede decir y enseñarnos muchas cosas eres tú...Como se vive la vida, el día a día, las dificultades...Como se puede ser como eres tú ¡maestra de vida...! Sólo puedo decirte, que, cada vez que te leo aprendo de tus trucos para la felicidad. Un abrazo muy grande.

    ResponderEliminar
  3. Lloro contigo pero nos secamos las lagrimas, respiramos hondo y seguimos disfrutando de la vida.

    ResponderEliminar
  4. Un abrazo grande grandísimo serias capaz de recibirlo desde lo mas profundo de mi ser? Creo que si, porque seres especiales como tú sienten especial, viven especial, aman especial. No llores... Lucha como tú sabes, hermosa mujer. Adelante!!!

    ResponderEliminar
  5. Cómo todo esto que es vivir es un misterio no podemos saber, ya que saber no sabemos nada, pero sí que podemos algo mejor que saber, y es creer, porque en la creencia queda admitida la esperanza, y esta no cabe en la sapiencia, que vive encerrada en su razón, en su saber. Creer es humano, saber es patrimonio del Creador. Él sabrá el por qué de las cosas que hace, nosotros confiando en Él, que nos prometió su Reino. Mientras tanto, ríe y baila feliz, porque la vida es bonita y Él nos ama a todos. Un abrazo en Cristo.

    ResponderEliminar
  6. Mirian,me dejaste sorprendida pero ¿sabes una cosa? en la Iglesia de San Martín de Madrid resposan los restos de alguien a quien admiro tanto como a tí, la sierva de Dios Alexia González Barros te voy a encomendar a ella. Ella sabe por lo que tú estàs pasando porque ella ya lo pasó.Y nadie mejor te va a cuidar y a interceder por tí y por tu salud. Un abrazo sanador preciosa.

    ResponderEliminar
  7. Muchísimo ánimo y sigue siendo positiva. Llorar no es malo y es cierto que te quita ese nudo que no es más que la impotencia al no estenderla enfermedad y porqué te toca a ti.Sigue adelante y siempre POSITIVA aunque llores.Bsss mil y todo mi cariño.💝💝💝

    ResponderEliminar
  8. Bella... cuánto siento leer esta entrada... mucha fuerza para esta semana.

    ResponderEliminar
  9. Hace mucho que no sabemos de tí,todo bien?

    ResponderEliminar
  10. Yo no sé qué decir..yo sólo aprendo de tus palabras y de tu actitud.. gracias por enseñarme tanto

    ResponderEliminar
  11. Lleva tu energía al universo, se alegrarán de contar contigo, ahora que has abandonado este mundo físico.

    ResponderEliminar
  12. Adiós y hasta siempre Miriam, lleva tu mensaje positivo allí donde te encuentres. Serąs una guía para los que nos quedamos en este mundo.

    ResponderEliminar
  13. Mirian, allá donde estés enhorabuena por enseñarnos a los que te leímos lo que es las ganas de vivir y la capacidad de superar los problemas con buena actitud y una gran sonrisa. Desde hoy habrá una nueva estrella. Siempre en el recuerdo. .....

    ResponderEliminar
  14. Aunque la vida nos haya llevado por diferentes caminos, formaste parte de una etapa de mi vida que nunca olvidaré. Tus padres, a los que tengo un gran cariño, pueden estar orgullosos del mensaje que compartiste con el mundo. Siempre te recordaré con mucho cariño.

    ResponderEliminar
  15. Un día, non hai moito tempo, coindimos almorzando no Dona Vaniri da Avenida de Madrid. Estabas cunha amiga. Penso que foi ao día seguinte de ascender o Breo. Eu acababa de levantarme, vós pareciades aínda non tervos deitado. Chamastes a miña atención. Ti máis.
    Ao pouco, non sei por que, apareciches no muro do meu Facebook. Alguén compartira o teu Blog. Lino. Coñecín a túa loita. Chorei.
    Ultimamente víate no Breo, sacando fotos, gozando.
    Non te coñezo de nada, non te vou volver ver por alí e dóeme como se te coñecese de toda a vida. Quedas no meu recordo.

    ResponderEliminar
  16. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  17. Ali a donde vaias sei que contaxiaras a todos ca tua forza e enorme sorriso, eres un exemplo a seguir. Que sigas brillando eternamente.

    ResponderEliminar
  18. Foi monitora do meu filloetiven a sort de coñecela. Un ser de luz.

    ResponderEliminar
  19. Un exemplo de vida.Unha persona moi especial.

    ResponderEliminar
  20. Sempre estarás, as persoas coma ti xamais se van.

    ResponderEliminar
  21. Brille para tí la Luz Perpetua!! Descansa en Paz...🙏

    ResponderEliminar
  22. Una persona tremendamente especial. Tuve la suerte de conocerte y tienen mucha suerte a donde quiera que vayas de que les contagies tu alegría

    ResponderEliminar
  23. Nunca te olvidaremos Mirian. Te recordaremos siempre por tu sonrisa, por tu forma de afrontar la adversidad, por tus valores.
    Los que te seguimos por instagram echaremos mucho de menos tus stories, tus directos, las "mimicharlas", dejas un vacío enorme.
    Qué gran equipo formabas con tus padres. Contagiabas a todos tu alegría. Me imagino cómo estarán ahora, te echarán muchísimo de menos pero tu esencia estará ahí siempre, dejas un gran legado. Una pena que hayas tenido que irte tan pronto.
    DEP

    ResponderEliminar
  24. Para la familia de Mirian, para sus amigas y amigos,
    Soy profesora en la Facultad de Comunicación de la Universidade da Coruña, no di clase a Mirian ni la traté personalmente, pero su presencia entre nosotros ha dejado huella. Su intervención en el Acto de despedida de su promoción nos caló muy hondo.
    Os envío mi afecto y mis oraciones. La vida de Mirian es una luz y una referencia. Gracias.
    María Jesús Díaz

    ResponderEliminar
  25. Grazas polo teu sorriso...xa hai unha estrela nova no ceo...q teñas boa viaxe

    ResponderEliminar
  26. Te admiro y ojalá mi hija se parezca a ti, nunca me cansaré de repetirlo.
    Dejas un gran vacío porque tú presencia lo llenaba todo. Y mi suerte a sido compartir cosas contigo y con tus padres.
    Jose, Marian no tengo palabras para deciros, solo os doy las gracias por poder haber compartido con vosotros y seguiremos haciéndolo.
    Un abrazo desde nuestro corazón.
    Laura A N

    ResponderEliminar
  27. Descansa en paz princesa

    ResponderEliminar
  28. Que a terra che sexa leve!! Boa viaxe Miriam!! O teo sorriso estará sempre no meo cor 💗💗

    ResponderEliminar
  29. Mirian, ahora que el Señor te ha llevado con Él y dándome cuenta de todo lo que has vivido desde la primera noticia de que tenías tu "percance", veo que has cumplido con tu consigna. Dijiste Queda Mucha Vida, y tenías razón, te quedó mucha vida. Has vivido este tiempo con tanta alegría, vitalidad y optimismo que te has convertido en maestra de enfermos y no enfermos; te quedaba mucha vida y la viviste a tope.

    Ahora aquí queda el vacío que dejas. Pienso especialmente en tu padre, y en tu madre y en todos tus familiares y amigos, lo desolados que se encontrarán. Los ánimos pueden consolar pero tu ausencia es un puñal en el corazón cuyo dolor es imposible de mitigar.

    Sin embargo, para los que tenemos fe, sabemos que estás en el Cielo, feliz y sana completamente en brazos del Amor, recibiendo el premio de haberte portado tan bien estos años y haber sabido llevar la cruz que te ha tocado con tanta nobleza, sobre todo endulzando la pena de los que te rodeaban y los que leerán en el futuro tus escritos, que se podrían publicar en un libro.

    La muerte no existe, solo existe mirada desde este lado, pero es simplemente una puerta. La vida es una sala de espera de un convite de bodas, de la que nos van llamando para entrar a comer, y la única incertidumbre es que no vemos todavía el gran salón y eso nos asusta, pero al entrar todo se vuelve mágico y dichoso.

    El cuerpo que se vela cuando nos vamos, y que se entierra o se incinera, no somos nosotros, eso es como el pelo que dejamos en el suelo de una peluquería o una uña rota que se nos desprende: no somos nosotros. El alma no muere porque no es material, no puede morir; el alma es la diferencia entre Mirian hace unos días y lo que se ve de ella ahora. Hay muchísima diferencia, y a esa diferencia la llamamos alma. Y esa Mirian verdadera está viva, cuidando desde el Cielo de su familia y amigos.

    Además, dentro de poco nos veremos todos allí, todos vamos en peregrinación a donde tú estás, unos llegan antes, otros después, qué más da. La vida no se acaba, si termina aquí la primera fase, continúa allí la segunda por toda la eternidad. Te acompañan nuestras oraciones para que no te falte nada cuando te encuentres en presencia del que tanto te ama.

    Ahora estarás feliz, saltando, bailando, con una melena larguísima y preciosa, libre ya de preocupaciones, quimios y malestares, esperando a ese día en que bailemos todos juntos en ese lugar maravilloso. Entre tanto quedan aquí tus seres queridos, rotos de dolor, tristes porque se les ha apagado la sonrisa del mundo, que eras tú. Pero esta falta tuya es temporal, volveremos a verte. Esperemos que tarde el momento de reencontrarnos, porque instintivamente no nos hace gracia irnos de esta vida por ese temor natural a lo desconocido, pero nos iremos algún día como tú, porque ese es nuestro destino, el verdadero sentido de la vida. Nacemos para morir, que es renacer para siempre.

    Así que hasta pronto, Mirian. Sigue disfrutando, porque fue verdad que te quedó mucha vida. Y ahora sí que te queda, no mucha sino infinita vida, feliz en los brazos amorosos de Dios. Hasta la vista, y no te digo: ¡cuídate!, sino ¡cuídanos!

    ResponderEliminar
  30. Gracias Miriam ,por todo lo que he aprendido desde que te he conocido,desde que sigo tu sonrisa llena de vida , desde que sé que contagiaste a mucha gente las ganas de luchar y pelear batalla tras batalla.
    Tu,a pesar de haberle ganado tantas a tu enemigo el se llevo la victoria final;pero no porque te hayas cansado,sino que aumento su artilleria .
    Gracias Miriam,muchas gracias mi niña por ser como eres; y digo eres porque sé,y como yo lo pensaran muchos,que nunca nos dejaras; desde donde estás ahora seguiras manteniendo esa sonrisa y ayudando a tanta gente.
    Gracias Jose y Marian por dejar que la sintamos nuestra tambien.

    ResponderEliminar
  31. Feliz viaje, campeona, tu sonrisa seguirá iluminando corazones, allí , donde estés

    ResponderEliminar
  32. D.E.PSiempre te recordaremos por tu lucha infinita y tu eterna sonrisa

    ResponderEliminar
  33. Nunca olvidaré tu maravillosa sonrisa. Ahora hay una nueva estrella en el cielo. Descansa en paz.

    ResponderEliminar
  34. Nunca olvidaré tu maravillosa sonrisa. Ahora hay una nueva estrella en el cielo. Descansa en paz

    ResponderEliminar
  35. Moitas grazas por recordarnos sempre o valor das cousas e a importancia que ten tratar de ser feliz . Tanto as persoas mais cercanas a ti coma os que só te coñecíamos de vista ou polo blog, recordaremos ao longo das nosas vidas esa felicidade e esa paixón que nunca perdiches. Grazas por ensinarnos tanto e perdón por tan pouco ❤

    ResponderEliminar
  36. Miriam, querida. Quizás solo podías recordar algo mi nombre de algunos mensajes que te he ido dejando por aquí a lo largo de los años. En el borrador de mi bandeja de entrada hay un email que pensaba mandarte hace ya más de un año, pero que no te mandé. Quizás porque solo me aportaba algo bueno a mí y a ti posiblemente no. Porque los que estáis luchando por la vida, no os hace falta saber que hubo personas que a pesar de todo, ya no están con nosotros. Y yo tenía una historia de esas. Con una amiga que se hizo amiguísima lo un blog. Y que su blog de alguna manera... me llevó en algún momento al tuyo. Solo quería contarte esa historia. Hoy... precisamente hoy. .. no sé por qué me acordé de ti. También creo que en algún mensaje te puse que pertenezco al gremio de los que estamos "al otro lado de la mesa. Al otro lado del fonendo". Los que damos buenas y malas noticias. Nada más acordarme pensé "¡mierda!". Hacía mucho su no sabía nada de ti. Me temía lo peor. Confiaba en que quizás se me hubiera pasado algún entrada. Algún comentario de Facebook. Veo que no ha sido así.
    Princesa... gracias por todo. No te imaginas lo que has conseguido con tu canal. Me hacías llorar de la risa.
    Gracias a Dios por haberte puesto en nuestras vidas y darnos esta enorme lección.
    En la distancia... me gustaría mandar un abrazo a tus amigos y a tus padres, sobre todo. Qué fortuna tan grande habrá sido haberte tenido como hija. Espero que encuentren alivio y consuelo, aunque solo sea por el recuerdo de tu sonrisa.
    Yo ya te echo de menos.
    Sigue bailando.

    ResponderEliminar
  37. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  38. Vaya .... Me acabo de dar cuenta que al final tuviste que abandonarnos.. Seguirás brillando allí donde estés .. Sigue bailando 🎶

    ResponderEliminar
  39. Me acabo de enterar que el 11 n. voláste a la casa del Padre. Ese es el mejor sitio para un ANGEL como tú bajo el manto protector de nuestra Madre del cielo. Ya no hay más sufrimiento para tí. Espero algún día poderme encontrar en el cielo contigo donde seguro que te reconoceré aunque no te haya conocido fisicamente. Muchos besos tesoro y también a tus papis.SIEMPRE ESTARÁS EN MI CORAZÓN.

    ResponderEliminar
  40. Te seguía siempre, hasta que un día dejé de hacerlo, no entendí porque no seguías dándome esos momentos de vida , alegría y positivismo.... me acabo de enterar que ya no estás entre nosotros.Me apena por qué se que tu querías vivir..
    Vuela alto Mirian, siempre en nuestros corazones. Feliz camino.

    ResponderEliminar
  41. Querida Miriam.
    Hace ya casi un año que nos faltas... ¡y me acabo de enterar! He visto, por casualidad, algo en mi móvil de QMV y algo me ha dicho que quizás no hubiera buenas noticias...
    Yo no puedo añadir nada más a lo que han dicho otros, como Daroca, antes que yo. Sólo que sé que me estás leyendo, aunque no sea delante de la pantalla del ordenador que conocen tus padres. Esto no es una ausencia, es un cambio de presencia.
    Nos veremos y bailaremos, juntos todos los seguidores de QMV. Hasta entonces, te echaremos de menos. Eres maravillosa.
    Un beso fuerte,

    PD: Podría ser una gran idea la del libro.

    ResponderEliminar
  42. Un añito...
    Un año sin tus “”hola gente bonita, qué tal estais, espero que muy bien”.
    Echo de menos tus stories, tus sonrisas, tus consejos a través del teléfono.
    Sabes? Mi hermano ha empezado audivisuales, en parte gracias a la info que nos proporcionaste.
    Vivíamos lejos, y hablábamos poco.. pero desprendías tanta tanta energía que me duele que no estés.
    Pero sí, estás, siempre estás. Porque vives en tus padres, en tus amigos, y en todos los que pudimos disfrutarte.
    Porque una persona como tú, se vuelve eterna en nuestros corazones.
    Disfruta donde estés bonita! Nos veremos ❤️


    Estefi.

    ResponderEliminar
  43. la infertilidad para facilitar la concepción. (No más adopción, con el Dr. Itua su problema se resolverá y tendrá su hijo con facilidad.He sido sitios de blog por un tiempo y hoy me sentí como que debía compartir mi historia porque yo era una víctima también. Tuve endometriosis durante 18 años y nunca pensé que alguna vez tendría una cura debido a los terribles síntomas que tenía y esto hizo imposible que me quedara embarazada incluso después de 12 años de matrimonio y fue un problema grave. Me enteré de que el Dr. Itua en el sitio de blog que trató a alguien y la persona compartió una historia de cómo consiguió una cura y dejó sus datos de contacto, me puse en contacto con el Dr. Itua y él realmente lo confirmó y decidí dar una oportunidad también y utilizar su medicina a base de hierbas que fue como mi carga terminó por completo. Mi hijo cumplirá 2 años este diciembre y además yo sufría de cáncer cerebral, lo cual también le explico al Dr. Itua, así que él me preparó una medicina a base de hierbas que bebí durante dos semanas para curar mi cáncer de Brian, así que si usted sufre de cualquier tipo de enfermedad puede contactar con el centro de hierbas del Dr. Itua para obtener su cura con éxito, estoy agradecida a Dios y agradecida a su medicina también. El Dr. Itua también puede curar las siguientes enfermedades... Cáncer, VIH, Herpes, Epilepsia, Hepatitis B, Inflamación del hígado, Diabetes, Fibroides, Disfunción eréctil, Recuperar a tu ex, si tienes (A sólo contacta con él en (drituaherbalcenter@gmail. com o en el número Whatsapp..+2348149277967)También puede aconsejarte sobre cómo manejar algunos problemas maritales.

    ResponderEliminar